Zachowanie to tylko pozory

Przecież to tylko pozory, co nie?

Pozory bycia fajnym człowiekiem. I ludzie na to idą. Dlaczego?

Ponieważ nie widzimy, lub nie chcemy widzieć nic oprócz zachowania. Tak jesteśmy nauczeni, taki mamy filtr przyspieszający nasze interakcje.

Opieramy się na własnych emocjach, które z automatu wywołuje nasza interpretacja czyjegoś zachowania, myśl i emocja. I emocje te są często zupełnie nie adekwatne do naszych celów.

Zbyt często jesteśmy zależni od innych, i nasz słownik w głowie przekręca wiele na niekorzyść.

I jeśli na przykład ktoś zachowuje się jak dziwak – mamy pewne myśli i emocje na jego temat. Zwykle nie są jakieś straszliwe, bo nie jesteśmy aż tak zacofani, i ten dziwak może się później okazać naszym znajomym, ale skoro nawet ja z automatu interpretuje kogoś jako dziwaka … to coś znaczy.

Podobnie, jeśli pójdę to terapeuty i przedstawię się „idealnie” – to odbiorą mnie jako świetnego człowieka.

Problem, na który dzisiaj wpadłem jest inny: nawet mając pozytywne intencje, zachowując się fajnie i tak wychodzą nasze podświadome problemy.

I „nie wiem” jest dla mnie tutaj najlepszą odpowiedzą. Ale tylko tymczasową.

Nawet uważając się za „stabilnego w swoim popierdoleniu”, znając Siebie, definiując swoje potrzeby od lat – siedzę w miejscu i piszę smsy, na które nie ma odpowidz

I tak – zachowując się najlepiej jak umiem, czasami negatywne, ukryte części wychodzą. No i? Jak mam się czegoś z nich nauczyć, skoro … czegoś nie wiem?

Przychodzę, z uśmiechem, przyjemnie, mocno, ale z wyregulowaną siłą przedstawiam się i mówię, że chcę zapisać się na terapię. Recepcjonistka pyta się:

– Przecież nie wygląda pan na kogoś z problemami

Na co ja lekko przekrzywiam głowę, może z przekąsem, lekko wykrzywiam usta w cofającym się uśmiechu i  patrząc się na nią mówię:

– Przecież to tylko pozory, prawda?

I myślę: to wy, jako psychoterapeuci pewnie wiecie najlepiej.

No tak, wiemy, odpowiada mi w swoich myślach recepcjonistka, bierze swoją kawę, „wracam za chwilę” i wskazuje mi krzesło.

O jak ja lubię czekać!

Serio, uczucie, gdy tylko siadasz jest wspaniałe. Nie musisz nic robić. A jeszcze lepiej jak ktoś, jakaś miła pani przychodzi z ankietą. Pani nie musi mi się super-erotycznie podobać, po prostu żeby było „to coś” a to coś to dla mnie jest mrowienie w głowie. 

To najprzyjemniejsze uczucie z możliwych, pełen relaks? Obejmuje mnie jakieś niesamowite rozluźnienie gdy ktoś obok mnie myśli, lub widzę, że myśli. I znowu – to moje uczucie, nie sądzę, żeby to była telepatia, bo osoby może przy mnie fizycznie nie być. 

Ale jak jest – to czasami, wtedy, dostaję ją. Gęsią skórkę na głowie, i w głowie, delikatny dreszczyk rozchodzący się po mózgu, a potem rozluźnienie po ciele. Jeśli się na tym nie skupiam zbyt mocno to jest to coś niesamowitego. A jeśli mówię choćby przez chwilę nie – to się blokuje. Co to jest?

Usiadłem na wygodnym krześle, materiał standardowy, ciemna szarość, przyjemna bawełna jako obicie i czarny plastik, chropowaty, taki, jak lubię. Obok kwiatki na stole i makulatura. 

Więc siedzę, myśli krążą, a ja chciałbym się skupić tylko na tej chwili, na momencie czekania, nic nie robienia. NIC. Spoglądam na głupkowate gazety, a no jest tam trochę ezoteryki, czwarty wymiar! 

Ale wracam myślami do rzeczywistości, oglądam swój telefon jakbym szukał nowego świata. Patrzę na ściany, jestem w dość wąskim korytarzu, po prawej dwoje drzwi, po lewej recepcja, dalej wejście do toalety (jest kibel!).

Ściany w przyjemnym, jasnym kolorze (nie wiem czy to bardziej niebieski czy zielony?), kilka minut mija, pani z recepcji powraca, mierząc mnie swoim wzrokiem. Nie wiem jak mam to zinterpretować, ale czuję, że moja niepewność zostanie tym razem wyjaśniona.

– Proszę wejść, mówi.