Zdarzyło Ci się pomyśleć chwilę nad kultem nowości, cukierkowatości, ideału, który nas otacza? Filozofią szybkiej zmiany „na lepsze”?
A nie chciałeś się trochę zbuntować, wręcz zniszczyć to „nowe”, posiedzieć trochę z kamieniami, albo pogadać z kimś starszym?
Często publikuję zdjęcia na instagramie przedstawiające dziwne, zgniłe i stare przestrzenie. Jeszcze najlepiej, jeśli są opuszczone. Wtedy mogę się na nich zawiesić na dłuższy czas, zapominając gdzie szedłem. Jakbym wyczuwał, że są więcej warte niż nowości.
To jakby fetysz. Ale czy zły fetysz? A może chory?
A może to nowe, praktyczne, większe, lepsze, do sprzedaży… to choroba? Takie poszukiwanie na siłę, tworzenie bzdur, a nie piękna. Brak szacunku, a nie pęd do odkryć?
Chyba, że to moje wewnętrzne poszukiwanie czegoś, co ma wartość. Inności. taki odchył leczniczy, w ramach buntu. Przeciwko… komu? Czemu? Po prostu na przekór?
Nie chcę za dużo rozważać, podobnie stwierdzić, że wszystko co nowe jest złe, i na świecie powinny pozostać same tetryki. Owszem, możemy się od siebie dużo dowiedzieć, ale chodziło mi bardziej o zarówno szacunek do zmian, jak i do braku zmian, do tego, co tam sobie niszczeje. Bo też jest czymś ciekawym.
Jeśli masz taką dziwną pasję, podziel się nią. Niekoniecznie tutaj, ale po prostu powiedz o tym ludziom. Może znajdzie się ktoś, kto to podzieli.
Ja o dziwo znalazłem kilka osób, z którymi dzielę moją pasję. Poza tym w jakimś sensie, jedna z nich mnie nauczyła… starych kamienic. „Okropności”, rdzy, ale i starego ducha. Historii, w sensie doświadczeń, które siedzą w tych murach
A może to po prostu we mnie taki bunt, przeciwko nowemu, przeciwko plastikowi, w który wszyscy weszliśmy po pachy. I nie widzimy nic innego.
Bądź pierwszą osobą, która zostawi swój komentarz