cel – negacja

Zamawiany artykuł o … robieniu tego, co się lubi.

Jest mnóstwo ćwiczeń i szkoleń, z tego, jak żyć. Jak lubić, co się robi. Jak to w ogóle zrobić. Niesamowite.

Czy to nie powinno być wszem i wobec jasne, oczywiste: że robimy, to co lubimy?

Cały czas? Tak mi się teraz zaczęło wydawać, patrząc spójnie na sprawę: jak to możliwe, że w ogóle robimy coś, czego nie chcemy zrobić? Musieliśmy nieźle to chcenie zgnieść, żeby było mniejsze od robienia, a przecież z niego wychodzi.

Dziwne, prawda?

Przecież lubisz patrzeć w śnieg, robisz to? Dzisiaj jest niesamowity śnieg na zewnątrz.
Czy może Ci to nie wystarcza, musisz skakać ze spadochronu na Syberii, żeby było wystarczająco oryginalnie i super-fajnie?
Dla mnie sam śnieg jest niesamowity i niepowtarzalny. W każdym momencie jest totalnie niepowtarzalny i nikt, ale to nikt tego nie docenia, nawet nie próbuje przeżywać. Już nie mówiąc o tym, że siedzi cały czas we własnej głowie, tudzież kuchni 😉

Jestem po kilku szkoleniach dotyczących wyznaczania celów. Jedno z nich było najgorsze / najlepsze … w kilku kwestiach (link poniżej). Co prawda za bardzo się nie znam, więc tym bardziej się wypowiem.

http://blog.miastoszkolen.pl/twoje-i-moje-cele-na-2013-rok/

Błee,
żygam już tymi celami. I a propo stosunku do niektórych rzeczy, szkolenie na początku nazwałem gorsze, gdyż dowiedziałem się, że mam nie akceptować rzeczywistości taka jaką jest… teraz.

A to ci dopiero popierdolona teoria.

Dlaczego? Bo przecież jak mogę zmienić cokolwiek w tu i teraz? Nie da się, to podstawy medytacji, jakiejkolwiek z resztą.

A dopiero potem, jak już będę usadzony w centrum, w miarę spokojny, niezniszczalny, dopiero wtedy mogę coś zrobić. Poruszyć się. Zapytać, co na prawdę lubię robić. Co tak na prawdę jest teraz dla mnie ważne.

Jak mam coś robić, jak mnie nie ma, siedzę na fejsie, myślami odpływam w dziwne rzeczy.
Jak ten, który tak bardzo czegoś chce…

Jest pusty.

Chcemy po prostu szczęścia, a umysł dyktuje nam, że do tego szczęścia musimy coś robić.

I k*rwa dobrze, róbmy, ale po co i na co komu puste, bezpodstawne działanie, bez większego celu, bez emocjonalnego poparcia. Zwykle z totalną emocjonalną pustką, wręcz negacją, wkurzeniem: po co ja to robię? Dla kogo ja to robię? Pieprzyć to, nie chce mi się już tego robić! Nie będę oddawał komuś mojej energii!

A dlaczego nazwałem wspomniane szkolenie lepszym?

Bo dzięki niemu znowu usiadłem, i zacząłem czuć, być zgodny ze sobą, i po wielu tygodniach rozkmin zapisywać rzeczy, które chce zrobić, naprawdę mi bliskie. „Moje cele”, a może bardziej marzenia. Także zadania na każdy dzień, i to nie nakazy, nie, nie jestem swoim wrogiem, komendantem. Raczej przyjacielem. I nawet jeśli nie uda mi się nic osiągnąć, to co z tego?

Słyszałem kiedyś ten tekst: sama ścieżka do celu jest ważniejsza niż ten cel. Co za bzdury, ten kto to wymyślił, nie wie co mówi! Tak krzyczałem. Kto wie, może coś w tym jest? (O tym kolejny artykuł)

Pozwolisz, że napiszę Ci mały wierszyk na temat szczęśliwości w samym… osiąganiu celów.

Nie jest mi do szczęścia potrzebna głodówka

Nie są mi niezbędne ciężkie roztwory

Jest mi do szczęścia potrzebna wymówka

Bym zabił swe głupie myślowe potwory

Lecz jak tu mieczem wojować otwarcie

Gdy właśnie się zwykle od miecza ginie

No właśnie, się zamknij

Miast pieprzyć uparcie

Usiądź, oglądnij, jak czas ledwo płynie

Po prostu gdy robisz, to pomyśl o sobie

Co chcę tak naprawdę wyczyniać w tej chwili

Usiądź i zapisz, a potem emocją

Przyjemność spraw sobie

To dzień Ci umili

I przy okazji może nastawi

Na coś lepszego

Ale bez nadziei.

Napiszę jeszcze duuużo więcej o tym, z resztą… To właśnie jedna z rzeczy, którą lubię robić. Pisać.

I podobno przynosi jakieś efekty.

Miłego pączkowania 😉