Było mi trochę przykro. Dlaczego? Nie wiem.
Może było ZBYT idealnie 😉 ? Mieliśmy niesamowitą zabawę. Rozmowy. Dobrą, po prostu dobrą posiadówkę. Owszem, prawdziwe tańce zaczęły się w mniejszym gronie, ale jednak, ludzie przyszli. Na chwilę, na ciastko, na wódkę.
Czułem się dzięki temu, dzięki nim (wam!) bardzo usatysfakcjonowany. Ale… pewien smutek wyleciał. Przez mikrosekundę. A może to dzisiejszy „kac” 😉 ?
Ale pewnie ich nie usłyszałeś. Ja z resztą też, chociaż bardzo się o to postarałem.
To trochę smutny artykuł, tak jak czasami smutne może być to święto. Wiemy, że relacja z rodzicielką nie musi być łatwa, i niektórzy z nas często zazdroszczą tym szczęśliwie biegającym z kwiatkami. I może to właśnie dla tych „doświadczonych”
Rodzinka. Takie moje żywe, ale bolesne skojarzenie.
Właśnie się odbywa, jest tutaj obok. Czy już samo to, że wolę pisać, niż rozmawiać, czegoś nie oznacza?
Czy i u Ciebie w domu ludzie siedzą tacy trochę – odseparowani? Przecież wolałbym z nimi posiedzieć i omówić moje problemy. I ich także. Służę pomocą.
Nie zastanawiałeś się kiedyś, co jest za tymi lekko uchylonymi bramami? Za tymi starymi drewnianymi, lub nowszymi stalowymi drzwiami? Lekko tylko zamkniętymi, wystarczy uchylić, lub zadzwonić. Czasem otwarte, zwłaszcza wieczorami, zapraszają, jakby chciały Ci pokazać nieznany mrok.
Miałem kiedyś grubą rozkminę z kumplem. Siedzieliśmy we dwójkę w jego salonie.
Małe mieszkanko, zjedliśmy kolację. Lubię takie wieczory, a Ty? Taki luz, wspólna rozmowa, głębsza.
Psychologiczna. Posiedzenie we dwójkę nad rozwojowym tematem, przyjemność z rozmowy – nie o badziewiu, tylko o Sobie.
I zastanawiamy się. Czy to moje robienie z siebie Dałna z czegoś wynika? Tak.
Tak coś czułem… Dotyk?
Szedłem drogą, normalną, pomiędzy kamienicami. Stare mury patrzyły, podobnie jak ludzie,
jak ja na ludzi. Pustym wzrokiem odpowiadali mi na moją potrzebę bliskości,
ja pustym wzrokiem odwracałem się w stronę rzeczy.