Zła opinia, ale czy prawdziwa?

Myślę, że wszyscy jesteśmy uzależnieni. Od czego znowu, zacznie ktoś krzyczeć? Panie Emocjonalny, alkohol, papierosy i co jeszcze?

Cóż. Opinie. Ocenianie. Od oceny. I od fałszywości, która się pod tym kryje. Bo przecież nie mówimy, że to po prostu nasze uczucia, prawda?

W każdej rozmowie z inną osobą zjadamy czyjeś opinie oraz oraz oceny… Ale tylko logicznie. Pod spodem wymieniamy się głównie odczuciami, które powodują określone zachowania.

Nie wielu z nas ma ochotę, czas i możliwości szukać u źródeł, czy przeszukiwać badania naukowe. Dopytywać wystarczającej ilości osób, żeby skontaktować jedną prostą rzecz.

Że nie ma obiektywizmu. Opieramy się na  … odczuciach!

Przy szerszym badaniu opinii, zawsze znajdzie się tyle rożnych, że mocno przesadzoną będzie obiektywna opinia wskazująca na jedno prawdziwe rozwiązanie.

Czy w kwestii gustu, oceny danego wydarzenia … lub nawet przydatności danego narzędzia. Możemy uogólniać, ale tu nie o to chodzi.

Chodzi o to, czy coś nam się przyda. Czy z czymś MY TEŻ! będziemy się dobrze czuli.

Takie proste, a jednak. Wszyscy oceniają. Opiniują, wyrażają swoje zdanie, podparte lub nie logicznymi powodami. Lub błędami poznawczymi.

A my, tak jak mówiłem opieramy się na nich – i dobrze! Jeśli później sami to sprawdzimy na sobie.

Jak wyjść z tego nałogu?

• Uświadomić sobie, że nasze opinie i oczekiwanie będą zawsze inne niż rzeczywistość. Bo to będzie nasza rzeczywistość, nie kogoś innego.
• Sprawdzaj, oceniaj – owszem, ale wyciągaj swoje wnioski. Masz swoją opinię i swoje odczucie, tego nikt Ci nie odbierze. Ale niekoniecznie musisz wpychać je wszystkim na siłę, ratując świat.
• Bo nie musisz go ratować. Owszem, to może być wniosek – nigdy więcej. Gorzej, jeśli chcesz każdemu z kim porozmawiasz na dany temat opowiedzieć przestrogę. To może się nie udać. I…
• Czasami lepiej zachować odczucia dla siebie. Nie zawsze, bo często potrzebne są i negatywne opinie. Ale warto rozróżniać kiedy i dla czego. Czy ja się na tym znam? Czy wiem jaki może być efekt? Nigdy tego nie wiadomo.
• Natomiast wiadomo, że jeśli chcemy komuś przekazać daną opinię, to warto też powiedzieć, że to MY się z czymś źle poczuliśmy, albo że zobaczyliśmy takie badanie.

Tak i nie?

Niestety. Nigdy nie wiadomo czy jesteś optymalną wyrocznią dla drugiej osoby. Intencja pomocy jest tutaj ważniejsza, ale ile to już razy mi ktoś „pomagał”, a potem mocno zabolało.

Podobnie jest w druga stronę moi milusińscy. Czy druga osoba jest dla Ciebie super zbawicielem? Musisz wierzyć jej odczuciom i opinii? Czasem boli, ale czy to znaczy, że nie mogę spróbować?

Czy Twój bliski, ojciec, matka, przyjaciel, dziewczyna, znajomy nie mówi przypadkiem prosto z głębokiego strachu? Takiego, którym chętnie Cię zarazi, bo nie chce, żeby świat był ładny.

Owszem, twój rozmówca może mieć coś ważnego do powiedzenia. I owszem. Ale na pewno nie mówi wszystkiego, zwłaszcza tego, co Ciebie może super zainteresować. Bo … nigdy nie rozróżnimy co jest dla kogoś najlepsze. Chociaż niektórzy próbują 😉

Podsumowując

Myślę, że każdy musi sobie wyrobić zdanie sam. Trzeba brać pod uwagę przeżycia i wnioski innych. Ale nie uzależniać się od nich.

Bo każda opinia jest mocno podkręcona emocjami.